Við erum það sem við hugsum

Nú er heil vika liðin síðan við spariguggurnar byrjuðum í lífsstílsbreytingu Smartlands og Sporthússins í Kópavogi. Það gekk á ýmsu í vikunni og harðsperrur urðu daglegur vinur minn. Ég fór í ræktina á hverjum degi, hljóp, lyfti, teygði, spriklaði, svitnaði, púlaði og hugsaði þegar ég var við það að gefast upp:"ég get, skal og vil". Fyrir mér er þetta allt ákvörðun og ef hugurinn er ákveðinn í að standa sig þá gerast hlutirnir!

Núna er ég farin að borða frekar hreina fæðu, forðast sykur aðra óhollustu og óþarfa. Millimál eru þarfaþing og ég reyni að fá mér ávexti, möndlur eða prótein reglulega yfir daginn. Ég tek góða blöndu af vítamínum og olíum á morgnana og passa mig að freistast ekki til að bregða útaf planinu mínu. Um helgina fór ég með Kristal og harðfiskpoka í partý, það er nýtt! Og viti menn ég er strax farin að finna mun á fötunum mínum. Það er er líka töluvert mikil hvatning að vigtin er alveg ofsalega góð vinkona mín í þessu öllu saman.

Ein pæling... Það er ótrúlega mikið innprentað í okkur mannfólkið að vilja ekki tapa. Að tapa einhverju er neikvætt eða hálfgerð skömm, það vill enginn vera titlaður "tapari". Við höfum jafnvel tilhneygingu til að fela eða breiða yfir sannleikann ef eitthvað mistekst. En samt sem áður viljum við flest læra af mistökum okkar og gera betur næst ekki satt? Já þetta er flókið!

Tökum smá dæmi: ef við missum eitthvað brothætt eða dýrmætt úr höndunum þá fáum við kítl í magann, auka hjartslög og svitadropa á ennið. Hugurinn endurtekur í sífellu: "ekki brotna... gerðu það ekki brotna!" Af einhverjum orsökum viljum við alls ekki missa þennan tiltekna hlut sama hversu miklu máli hann skiptir okkur í raun og veru. Að "missa eitthvað" hljómar einmitt í mínum huga sem frekar neikvætt orð. Orð sem tengist jafnvel sorg og söknuði. Slíkar tilfinningar viljum við forðast að upplifa ef við fáum einhverju ráðið. 

Með þetta í huga finnst mér furðulegt að við tölum alltaf um að hafa "misst" kíló og það hefur átt sér stað gífurlegt þyngdartap! Væri ekki réttara svona sálfræðilega séð að segjast hafa skilað kílóunum sem við þurftum ekki? Og að við höfum náð gífurlega góðum árangri í þyngdarstjórnun! Þannig væri hægt að koma í veg fyrir söknuð í undirmeðvitundinni og þá myndum við kannski líka losna við að reyna ómeðvitað að ná til baka aftur því sem við höfum "misst" eða þess sem við "söknum"! Þetta er auðvitað svolítið djúp pæling hjá mér sem hefur verið að þvælast um í kollinum á mér í langan tíma. Pæling sem á klárlega rétt á sér í mínum huga því ég tel að besti árangurinn náist með skýrum fókus og réttu hugarfari. Því ætla ég að breyta útaf fyrri vana og hugsa sumt alveg upp á nýtt ef svo ber undir. Ég hef engu að tapa!

Ég ætla að skila mínum aukakílóum núna því ég þarf ekki á þeim að halda. 

"Mundu að þú ert það sem þú hugsar" 

Þangað til næst
g...

Lögð af stað í langferð

"Viltu komast í besta form lífs þíns?" las ég í litla facebook spjallglugganum á tölvuskjánum mínum um daginn. Maðurinn minn hafði rekist á auglýsingu frá Smartlandi Mörtu Maríu og Sporthúsinu þar sem auglýst var eftir þátttakendum í lífsstílsbreytingu. Ég leit á tölvuskjáinn og hugsaði "auðvitað langar mig það" og svo lokaði ég tölvunni.

Dagurinn leið og örugglega sá næsti líka, en alltaf flögraði hugurinn annað slagið að þessari spurningu. Síðustu alltof mörg ár hef ég nefninlega ákkúrat verið í endalausri leit að betra eintaki af sjálfri mér. Sú leit hefur þó lang oftast ekki skilað mér neinu nema skammtíma lausnum sem hafa horfið út í tómið að lokum... og gleymst þar! 

En jæja... að tveimur dögum liðnum var þetta enn í huga mér svo ég settist niður með símann minn og ákvað að fylla út umsóknina. Það fór nú ekki betur en svo að þegar ég hafði fyllt alla umsóknina vel og vandlega út, ákvað síminn minn að frjósa og hreinlega deyja í nokkrar sekúndur í höndununm á mér... Mig langaði að gráta! Ég henti símanum í sófann og sagði "þá á ég bara ekkert að gera þetta!!" Maðurinn minn áttaði sig strax á hvað var í gangi og benti mér ofur varlega á að það væri eflaust betra að sinna svona hlutum við tölvuna. Svo sagði hann með silkimjúkri röddu að það væri nú ekki gott að hætta við allt saman áður en ég væri búin að senda inn umsóknina, það færi mér ekki að láta svona. Ég hugsaði þetta vel og vandlega næstu nótt, í draumalandinu, og ákvað morguninn eftir að fylla umsóknina út aftur. Það kom líka nettur hjartsláttur og kítl í magann þegar ég smellti á "senda umsókn"!! 

Nú sit ég heima í sófanum mínum góða (með tölvuna í fanginu) að skrifa þetta og sé ekki í eina sekúndu eftir þessari ákvörðun minni. Næstu 12 vikur fæ ég nefninlega að vera með í ferðalagi sem getur ekki annað en haft góðar afleiðingar í för með sér. Vegurinn er kannski langur og hlykkjóttur, ég er samt nokkuð viss um að í þetta sinn komist ég langt. Ég geri mér auðvitað grein fyrir að þetta er langferð sem getur verið erfið... En ég ætla vil og skal!  Með mér í för verða fjórir aðrir þátttakendur sem ég hlakka mikið til að kynnast, svitna, grenja og púla með. 

Auðvitað er ég pínu stressuð og veit jafnvel ekkert alveg hvað ég er að fara út í! Ég er samt fædd með ævintýraþrá í hjarta og leyfi því hjartanu að ráða en hef ögn af skynsemi með í för!

"If you can imagine it, you can achieve it.
If you can dream it, you can become it"
William Arthur Ward
Þangað til næst 
g..