Ég datt í lukkupottinn

Tíminn líður hratt á gervihnattaöld söng einhver einhverntíman fyrir löngu. Þessi orð lýsa vel síðustu vikum hjá mér enda mikið búið að vera að gera og mig jafnvel vantað nokkrar klukkustundir í sólahringinn. Nú loksins hef ég fundið tíma til að setjast niður til að skrifa nokkur vel valin orð á annars tómt skjalið á tölvuskjánum. Dagarnir hafa verið yfirfullir af vinnu, skóla, tónlist, líkamsrækt, matarhugleiðingum og ótal öðrum skemmtilegum og mikilvægum hlutum. Ég er nefnilega svona manneskja sem er mjög dugleg að hafa fullt að gera og þrífst best þegar stundaskráin mín er yfirfull. Samt þarf ég að gera allt ofur vel.  Já þeir sem þekkja mig vita um hvað ég er að tala!

Einhverntíman óskaði ég mér þess að detta í lukkupottinn. Ég veit svo sem ekki alveg hvaða lukkupott, mig langaði bara til að vera heppin; vinna eitthvað merkilegt. Í dag er ég nokkuð viss um að ég hafi dottið í lukkupottinn án þess í rauninni að hafa áttað mig á því þegar það gerðist. Já og nú skal ég útskýra það nánar. Í janúar 2015 tók ég ákvörðun um að nú væri árið komið sem ég þyrfti virkilega að huga að breyttum lífsstíl. Ef ég héldi áfram á sömu braut þá myndi ég enda sem óánægð gömul og þreytt kona fyrir aldur fram, með of mörg aukakíló og allskonar líkamlega kvilla.  Nokkrum árum áður hafði ég verið greind með vefjagigt, ég glímdi við svefnörðugleika, fékk slæma bakverki, var með vöðvabólgu á háu stigi, fékk vonda höfuðverki og svo virtust fötin mín alltaf vera að minnka. Lífið og tilveran fölnaði hægt og rólega án þess að ég í rauninni gerði mér grein fyrir því. Oft hafði ég tekið mig á, náð ágætum árangri og dottið svo aftur í sama farið. Fljótlega eftir hvert fall virtust kílóin mín þyngjast og málbandið mitt hlaut að vera orðið eitthvað vitlaust. Þetta var orðinn endalaus tilfinningarússíbani af áhyggjum um allt og allt. Það var bara svo erfitt að viðurkenna það fyrir sjálfri mér að ég þyrfti raunverulega að taka mig á og að framtíðin og heilsan væru í húfi.

2015 rann upp og ég búin að taka ákvörðun, daman ætlaði í einkaþjálfun sem ég og gerði. Skrefin voru þung, stór og erfið fyrstu vikurnar. Fljótlega fór þó að bera á að skrefin urðu léttari, það varð jafnvel breyting dag frá degi, ég varð ánægðari með sjálfa mig og var farin að finna fyrir tilhlökkun á leið í ræktina. Ég hætti meira að segja að nota aðhaldsbolinn undir ræktarbolinn og fór fyrir alvöru að takast á við mín vandamál. Tveimur mánuðum síðar voru 10 kíló fokin, 34 cm horfnir, bakið orðið stæltara og ég farin að trúa því að ég gæti í alvöru komist aftur í gott form. Áfram hélt ég ótrauð fram á sumar og endaði með að koma sjálfri mér mikið á óvart með því að hlaupa 5 kílómetra hlaup á rúmum hálftíma. Svo fór ég bara í sumarfrí og gleymdi mér alveg í sumargleðinni!

Haustið kom í allri sinni litadýrð en minna var um ferðir í ræktina. Ég bara kom mér ekki af stað aftur eftir sumarið „á morgun fer ég í ræktina“ hugsaði ég daglega, en svo leið sá dagur og dagurinn þar á eftir og þar á eftir... Bakið fór að stríða mér aftur, skrefin urðu þyngri og vegurinn í ræktina virtist lengjast á hverjum degi. Það var þá sem ég fékk símtalið frá Mörtu Maríu og það var þá sem hún tjáði mér að ég hefði verið valin til að vera með í lífsstílsbreytingu Smartlands og Sporthússins. Ég held að fáir geri sér í raun grein fyrir hversu fáránlega rétt tímasetning á símtali þetta var fyrir mig. Vegalengdin í Sporthúsið í Kópavogi er kannski örlítið lengri en í Sportstöðina á Selfossi, það var bara þetta sem ég þurfti á þessum tímapunkti, ég vissi það strax!

Í dag er ég með nokkuð fastmótað matarplan, ég hreyfi mig reglulega, stundum tvisvar á dag ef mig langar til þess. Ég fer tvisvar í viku til Reykjavíkur í Sporthúsið og á móti fer ég í ræktina á Selfossi. Við stelpurnar í lífsstílsbreytingunni hittum einkaþjálfarann okkar hana Lilju Ingvadóttur tvisvar í viku og tökum góða klukkutíma æfingu með tilheyrandi svita og látum. Á móti hef ég valið skemmtilega blöndu af hóptímum líkt og zoomba, body balance og cxworx. Þegar ég er ofur dugleg tek ég auka brennslu á hlaupabrettinu eða í tækjasalnum og fer sem oftast í góðan göngutúr með eiginmanninum og börnunum. Nú eru fötin mín farin að stækka og ég er ekki frá því að bráðum fari að glitta aftur í magavöðvana mína! Lífið er bara töluvert yndislegt.

Við mannfólkið lifum stundum ótrúlega flóknu lífi og vonumst of oft eftir því að vandamálin lagist á einhvern furðulegan hátt, töfralausnir finnist á okkar ólíklegustu vandamálum eða hreinlega óskum við þess að detta í lukkupottinn. Lukkupotturinn minn var ég sjálf. Ég tók ákvörðun um að byrja, ég tók ákvörðun um að sækja um í lífsstílsbreytingunni og það er líka mín ákvörðun á endanum að komast á topp tilveru minnar. Ég er bara svo heppin að hafa fjölda fólks í kringum mig sem er til í að leiðbeina mér áleiðis. Mín orð til þín eru ævaforn og voru rituð upphaflega af Rómverskum kennara og skáldi að nafni Decimius Magnus Ausonius , orðin eru til þín sem langar að taka ákvörðun, þau eru til þín sem telur þig ekki geta það sem þig langar: "Byrjaðu. Hálfnað verk þá hafið er. Þá er helmingurinn enn eftir. Byrjaðu aftur og þú hefur lokið verkinu".

Púkaprinsessa í lífsstílsbreytingu

Ég er púkaprinsessa. Púkann má ímynda sér á annarri öxl minni en þá er að sjálfsögðu engill á hinni. Svo rífast þeir tveir og ég með! Vá þetta hljómar auðvitað eitthvað skrítið, en ég er nokkuð viss um að flestir kannist við að eiga rökræður við samviskuna sína. Það er bara svo miklu skemmtilegra að setja þetta í einhverskonar myndlíkingu. Það getur meira að segja orðið sprenghlægilegt á tímabilum. Ef við höldum áfram með þessa myndlíkingu þá hefur nú engillinn oftar fengið að ráða þegar kemur að stærri og mikilvægari málefnum en ég hef þó lengi ef ekki alla tíð verið dágóð púkaprinsessa í mér, sérstaklega varðandi hluti sem ég hreinlega taldi skipta minna máli.

Þegar haldið er af stað í lífstílsbreytingu, ég tala nú ekki um fyrir framan augum almennings þá vandast málið. Maður vill ekki fyrir nokkra muni vera þekktur fyrir að standa sig illa, hreyfa sig lítið eða vera óvandvirkur varðandi val á fæðutegundum eða í vali á  viðfangsefnum hins daglega lífs. Einbeitingin fer á fullt og allt skal gert fullkomið, svoleiðis er ég bara! Enda hef ég verið ofur dugleg síðustu tvær vikur og sett litla púkann minn til hliðar, ég sagði honum hreinlega bara að hvíla sig og tileinka sér betri lífsstíl með mér.

Púkinn hefur átt erfitt síðan og hefur auðvitað reynt aftur og aftur að fá mig til að gera eitthvað sem ég fengi auðvitað massa samviskubit yfir. Púkinn spurði mig til dæmis um helgina: „hvernig væri nú bara að hafa „kósý kvöld“ með börnunum, þau mega það , kaupa nammi, dorritos og búa til eðlu?“ Ég slefaði alveg við tilhugsunina, maginn hrópaði á nammi og ég var komin út í sjoppu í huganum. Engillinn var sem betur fer snöggur að grýpa inn í þessa óheilbrigðu hugarleikfimi og kom með mun betri hugmynd; poppkorn og kristall klikkar ekki. Ég var sátt!

Púkinn aðlagast hægt og rólega og mun að lokum skilja þetta, ég er handviss um það. Hann kannski fer aldrei, en mun klárlega breyta hugmyndum sínum með tímanum! Það sem er svo yndislegt við uppákomur sem þessar er að upplifa sigur þegar maður breytir rétt. Ég ætla ekki að ganga svo langt að segja að ég muni aldrei fá mér eðlu eða nammi aftur, en þegar að því kemur þá á ég inni fyrir því.

Við spariguggurnar í þessari frábæru lífsstílsbreytingu erum svo ótrúlega heppnar að hafa frábæra konu sem einkaþjálfara. Sú kona heitir Lilja Ingvadóttir og stendur þétt við bakið á okkur og peppar mann upp þegar þess þarf. Hún fær matardagbók senda frá mér á hverjum degi, fer yfir hana og bendir á hvað er gott og/eða hvað ég mætti gera betur. Það er alveg ótrúlegt hvað það skiptir miklu máli að skrifa niður samviskusamlega allt sem þú borðar, ég tala nú ekki um ef að einhver á að fara yfir það,  þú klárlega borðar réttar, minna og oftar!  

Í vikunni fékk ég leiðinda pest og í kjölfar hennar fór púka og englastríðið á fullt. Er ekki alveg sjálfsagt að leyfa sér eitthvað meira þegar maður á bágt? Púkinn minn var alveg á því að það hlyti að vera, ég og engillinn vorum alls ekki sammála honum og sögðum honum bara að hypja sig! Sú leiðindar staðreynd er því miður að í gegnum tíðina hafa einmitt veikindi oft rústað frábærri rútínu hjá mér. Þegar fríksleikinn mætir aftur er oftar en ekki ótrúlega erfitt að koma sér aftur af stað. Ég var hörð í þetta skipti og tók meðvitaða ákvörðun um að ef ég á eitthvað bágt þá er það bara þannig, nammi og eitthvað óhollt er ekki að fara að laga það.

Ég ætla að enda þetta á svo sannri setningu sem Lilja sagði við mig um daginn eftir að ég hafði verið í púka og englastríði vegna sætinda sem voru á boðstólnum í matarboði sem ég var í  (engillinn vann).  „Láttu ekki skammtíma gleði koma í veg fyrir langtíma vellíðan“

Þangað til næst
g..